"Mam, mag ik een vuilniszak?" "MAHAM"
Nog met mijn hoofd bij het boek waarin ik net las kijk ik op, "wat wil je met een vuilniszak dan?" vraag ik. "Mijn knuffels wegdoen" zegt babbeltje met een gezicht dat duidelijk aangeeft dat ze geen commentaar duldt.
"Au!" het is alsof iemand me een mes in mijn hart steekt, mijn kleine meid wordt groot. Een puber in de dop, 11 is ze nu, de perikkelen rondom het eerste vriendje hebben we al achter de rug, nu duurt het niet lang meer dan heeft ze nergens meer zin in, vindt ze alles onzin en voor je het weet haat ze ons omdat we zo ouderwets zijn en haar ook nooit begrijpen.
Waar zijn toch die tijden dat ze lekker bij me op schoot kroop, om mijn nek sprong als ze uit school kwam of dat ze lachte als mama eens raar deed? Vervangen! Vervangen door opmerkingen als mam, doe eens normaal! of het demonstratief afvegen van een kus op haar wang en niet willen weten dat ze me kent.
Loslaten heet dat, ze zet zich tegen me af om haar eigen identiteit te vinden, het is een veranderende relatie, zoals alle relaties veranderen. Het is normaal.Het hoort erbij. Ja, dat weet ik maar dat ik het weet maakt het niet makkelijker. Ineens heb ik medelijden met mijn moeder, nu snap ik hoe moeilijk het moet zijn geweest, dat puberen. Dus bij deze:
Sorry Mam!!
daar krijgt ze spijt van, later zal ze haar knuffels weer willen, tenminste haar lievelingsknuffel als ze die heeft
BeantwoordenVerwijderenDaarop had ik al geanticipeerd,mijn moeder heeft al mijn knuffels toen der tijd naar Polen gedaan (overigens zonder mij te vragen of ze ze uberhaupt mocht opruimen)en ik vind het nog steeds enorm jammer dat ik mijn lievelingsknuffel niet meer heb. Ik heb haar lievelingsknuffel in veiligheid gebracht en bewaar hem tot het momen dat ze hem weer terug wil hebben.
Verwijderen